Ιάκωβος Δ. Μιχαηλίδης
Το σύνδρομο του αυτοχθονισμού
Δεν προκαλούν εντύπωση στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» οι προσβολές και οι ύβρεις στο πρόσωπο του Ιβάν Σαββίδη. Στους δύο αιώνες της ελληνικής ανεξαρτησίας που ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε σε λίγα χρόνια περισσεύουν οι προσπάθειες οργανωμένων ομάδων να ελέγξουν και να οικειοποιηθούν το κράτος. Το «κράτος λάφυρο», όπως έχει χαρακτηρισθεί. Από την εποχή του αγώνα της Παλιγγενεσίας όπου εκσυγχρονιστικές ομάδες που επιθυμούσαν τη δημιουργία κράτους-δικαίου έβλεπαν τις φιλοδοξίες τους να θρυμματίζονται μπροστά στην επικρατούσα αντίληψη των παραδοσιακών κοτζαμπασικών ομάδων πως το μόνο πολιτικό σύστημα που ταιριάζει στην Ελλάδα είναι το «σύστημα Μοραΐτικόν», η διαιώνιση δηλαδή του πελατειακού συστήματος, της εξάρτησης και της χειραγώγησης του δημοσίου από ομάδες «αρματολών» που επιθυμούσαν να νέμονται εσαεί την εξουσία εν είδει τιμαρίων.
Αυτόν εξάλλου το στόχο, της χρήσης δηλαδή του κράτους ως περιουσιακό στοιχείο των κοτζαμπασικών ομάδων εξυπηρετούσαν και οι πρόνοιες του συντάγματος του 1844 και το ψήφισμα περί αυτοχθόνων και ετεροχθόνων Ελλήνων που στερούσε από χιλιάδες αλύτρωτους Έλληνες και ομογενείς την ελληνική υπηκοότητα. Γιατί άλλωστε να αποκτούσαν την ελληνική υπηκοότητα διεκδικώντας αναπόφευκτα συμμετοχή στη διακυβέρνηση του κράτους;
Η ίδια αέναη σύγκρουση αυτοχθονισμού και ετεροχρονισμού συνεχίζεται μονότονα σε διάφορες παραλλαγές σε αυτόν τον τόπο έως σήμερα. Μια σύγκρουση για την εξουσία, για τον έλεγχο των κρατικών δομών. Η έλλειψη θεσμών και οι συνέπειές της, όπως η παρούσα οικονομική κρίση αλλά και η κατάντια του ελληνικού ποδοσφαίρου, στο ίδιο ακριβώς σχήμα εντάσσονται, αφού εξυπηρετούν τους Έλληνες «κλεφταρματολούς» επιτρέποντάς τους να διαιωνίζουν την εξουσία τους.
Την ίδια στιγμή οι Έλληνες της Διασποράς εξακολουθούν να μας κάνουν περήφανους. Από τη Μελβούρνη και το Σίδνεϋ, την Οδησσό και την Κριμαία, έως τη Στουτγκάρδη και την Αίγυπτο εξακολουθούν στο πέρασμα των αιώνων να εκφράζουν τις αναλλοίωτες αξίες του οικουμενικού Ελληνισμού, κληρονομιά της ίδιας της ανθρωπότητας. Αυτά βεβαίως είναι «ψιλά γράμματα» για τους θιασώτες της «μικρής αλλά εντίμου Ελλάδος». Για «Ρωσοπόντιους» θα μιλάμε τώρα;
