Οι κινηματογραφικές εκδοχές του Ναπολέοντα
Η ανορθόδοξη και πληθωρική προσωπικότητα του Ναπολέοντα και της εποχής του δεν ενέπνευσε μόνο ποιητές και πεζογράφους (Dumas, Stendhal, Tolstoy, Rostand, Heine, Shelley, Nerval), ζωγράφους (David, Gros, Lejeune), γλύπτες (Lemot, Seurre), μουσικοσυνθέτες (Beethoven, Tchaikovsky, Kodály, Prokofiev) ή, έστω, τους τρόφιμους των διαφόρων ψυχιατρείων. Άγγιξε και την έβδομη Τέχνη. Η πινακοθήκη των φωτογραφιών και των κινηματογραφικών αποσπασμάτων, που ακολουθεί, δεν είναι εξαντλητική. Επιτρέπει, ωστόσο, να διαπιστώσει κανείς την μεγάλη ποικιλία των προσεγγίσεων του ιδιόρρυθμου αυτού χαρακτήρα, έτσι όπως την εξέλαβαν σεναριογράφοι, σκηνοθέτες και ηθοποιοί, από την εποχή του Μεσοπολέμου έως τις μέρες μας, είτε πρόκειται για βωβό κινηματογράφο, για αισθηματικές ταινίες, για επικές υπερπαραγωγές ή, ακόμα, για σάτιρα. Δύο σκηνοθέτες (Abel Gance – 1927 και 1960 – και Sergei Bondarchuk -1967 και 1970) καθώς και ένας ηθοποιός (Herbert Lom – 1942 και 1960) επανήλθαν στην ίδια, περίπου, θεματολογία, σε μεταγενέστερη στιγμή της σταδιοδρομίας τους.
Ο Ναπολέων στην οθόνη
1927, Albert Dieudonné (“Napoléon Bonaparte”), 1927, σκηνοθεσία Abel Gance.
1942, Herbert Lom (“The young Mr. Pitt”), σκηνοθεσία Carol Reed.
1954, Marlon Brando (“Désirée”), σκηνοθεσία Henry Koster.
1955, Daniel Gélin ως Βοναπάρτης (“Napoléon”), σκηνοθεσία Sacha Guitry.
1955, Raymond Pellegrin ως Ναπολέων Α΄ (“Napoléon”),σκηνοθεσία Sacha Guitry.
1956, Herbert Lom (“War and Peace”), σκηνοθεσία King Vidor.
1960, Pierre Mondy (“Austerlitz”), σκηνοθεσία Abel Gance.
1966-1967, Vladislav Strzhelchik (Война и мир), σκηνοθεσία Sergei Bondarchuk.
1970, Rod Steiger (“Waterloo”), σκηνοθεσία Sergei Bondarchuk.
2001, Ian Holm (“The Emperor’s New Clothes”), σκηνοθεσία Alan Taylor.
2002, Christian Clavier (“Napoléon”), σκηνοθεσία Yves Simoneau.
2003, Philippe Torreton (“Monsieur N.”), σκηνοθεσία Antoine de Caunes.
2006, Daniel Auteuil (“Napoléon (et moi)”), σκηνοθεσία Paolo Virzi.
Επιμέλεια αφιερώματος: Γιάννης Μουρέλος
