Με αφορμή την επέτειο της κατάληψης της Βαστίλλης
Kινηματογραφικές εκδοχές των Προέδρων της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας
Μέχρι στιγμής, το καθεστώς της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, το οποίο προέκυψε το 1958 μέσα από τις ωδίνες του πολέμου της Αλγερίας, μετρά οκτώ προέδρους, από τον ιδρυτή Charles de Gaulle έως τον σημερινό Emmanuel Macron. Διαψεύδοντας επιδεικτικά όλες τις προβλέψεις, στα άνω των εξήντα έτη ζωής, έχει να επιδείξει μια αξιοσημείωτη αντοχή σε στιγμές γενικού αναβρασμού (Μάης 1968) ή σε ετερόκλητους πολιτικούς συσχετισμούς (συγκατοικήσεις των ετών 1986-1988, 1993-1995 και 1997-2002). Υπηρετήθηκε από “ιερά τέρατα” (de Gaulle, Mitterrand), από πολιτικούς μικρότερου, συγκριτικά, βεληνεκούς (Chirac, Hollande), τέλος, από άτομα με ισχυρή τεχνοκρατική προέλευση, παιδεία και συνείδηση (Pompidou, Giscard d’ Estaing, Sarkozy και Macron). Οι διαφορετικές προσωπικότητες, η ποικιλία ως προς το ύφος του καθενός και τον τρόπο άσκησης της εξουσίας, τέλος, η δικαιολογημένη, έως ένα βαθμό, εμμονή να θέσουν το δικό τους στίγμα στην Ιστορία, ενέπνευσαν σεναριογράφους, σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Οι κινηματογραφικές ταινίες και οι τηλεταινίες, που αναφέρονται στους επτά από τους οκτώ προέδρους της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας ξεπερνούν, σήμερα, τις είκοσι. Η συντριπτική πλειοψηφία από αυτές παραμένουν πιστές στην ιστορική πραγματικότητα, αποδίδοντας τα γεγονότα έτσι όπως συνέβησαν και περιγράφοντας με επιτυχία την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Άλλες, πάλι, εστιάζουν στον εσωτερικό κόσμο, με επικαλύψεις ανάμεσα στην ιδιωτική ζωή και τον δημόσιο βίο, όπως και στον κοινό παρονομαστή όλων των πολιτικών ηγετών: τη μοναξιά της εξουσίας. Τέλος, υπάρχουν ορισμένες, οι οποίες κινούνται (χάρη στο ευρηματικό σενάριο) στο χώρο του φαντασιακού, αγγίζοντας τα όρια της παρωδίας. Το μεγάλο στοίχημα αναλογεί στους ηθοποιούς. Η φυσιογνωμική ομοιότητα, η πειστική απόδοση και ερμηνεία, το υποκριτικό ταλέντο και ο συνδυασμός των παραπάνω, αποτελούν τα κριτήρια της σημερινής αξιολόγησης. Σε εσάς εναπόκειται να προβείτε σε μια ιεράρχηση, έχοντας, προηγουμένως, δει τις φωτογραφίες και παρακολουθήσει τα στιγμιότυπα που έπονται.
Α. Charles de Gaulle (1890-1970) [Προεδρική θητεία 1959-1969]
Charles de Gaulle, λόγος του 1947
Le grand Charles (2005)
Τον Αύγουστο του 1944, οι Γάλλοι γενικότερα και οι Παριζιάνοι ειδικότερα, ανακάλυπταν την εντυπωσιακή κορμοστασιά του στρατηγού Charles de Gaulle, καθώς κατέβαινε, μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού και εθνικής ανά(σ)τασης τη λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων, εμβληματικό σημείο του μόλις απελευθερωθέντος Παρισιού. Έως τότε, τον γνώριζαν μόνο από τον τόνο της φωνής του, μέσα από τις πύρινες εκκλήσεις του για αντίσταση κατά των Γερμανών, που αναμεταδίδονταν στην κατεχόμενη Γαλλία από το ραδιόφωνο του BBC. Ο de Gaulle ήταν το σύμβολο του αγώνα, εκείνος που κατάφερε να περισώσει την τιμή της χώρας και του λαού της έπειτα από τα οδυνηρά ολισθήματα του καθεστώτος του Vichy και των συνεργατών με τις αρχές κατοχής. Διόλου παράξενο, επομένως, το ότι ηγήθηκε της προσπάθειας ανοικοδόμησης, ως πρωθυπουργός της πρώτης αιρετής, έπειτα από τις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου 1945, κυβέρνησης. Όμως, οι μικροκομματικές αντιπαραθέσεις σε καιρό ειρήνης, διέσπασαν την ενότητα, η οποία είχε σφυρηλατηθεί την εποχή της Αντίστασης. Τον Ιανουάριο του 1946, ο de Gaulle υπέβαλε την παραίτησή του και αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή. Επανήλθε δώδεκα χρόνια αργότερα, το 1958 (αρχικά ως πρωθυπουργός και κατόπιν ως πρόεδρος της Δημοκρατίας), εν μέσω των κραδασμών, που είχαν προκληθεί από τον πόλεμο της Αλγερίας. Τη φορά αυτή, ο de Gaulle υπήρξε ο ρυθμιστής των εξελίξεων, υπαγορεύοντας τους δικούς του όρους, με προεξέχοντα την ψήφιση ενός νέου συντάγματος, εκείνου της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, της οποίας διετέλεσε πρώτος, κατά σειρά, πρόεδρος. Η διάβαση της προσωπικής ερήμου μεταξύ των ετών 1946 και 1958, καθώς και η δραματική επάνοδος στην εξουσία είναι το θέμα της τηλεταινίας Le grand Charles του Bernard Stora. Στον κεντρικό ρόλο ο ηθοποιός Bernard Farcy αποδίδει εξαιρετικά τον de Gaulle της πρώτης μεταπολεμικής εποχής. Αξιοσημείωτη είναι και η παρουσία του ελληνικής καταγωγής Denis Podalydès, μέλους της Comédie Française, στο ρόλο του Claude Mauriac. Έξι χρόνια αργότερα, ο Podalydès υποδύθηκε, με απαράμιλλο τρόπο, έναν άλλο πρόεδρο της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, τον Nicolas Sarkozy (βλ. παρακάτω).
Charles de Gaulle, διάγγελμα της 24ης Μαΐου 1968
Adieu de Gaulle, adieu (2009)
“Adieu de Gaulle, adieu”, ήταν ένα σύνθημα, το οποίο, μέσα στη δίνη των γεγονότων του Μαΐου 1968 ακούστηκε στις 29 του μήνα, από διαδηλωτές, που κουνούσαν επιδεικτικά τα μαντήλια τους, εν είδει αποχαιρετισμού. Η Τετάρτη 29 Μαΐου, υπήρξε, κατά γενική ομολογία, η στιγμή της κορύφωσης της κρίσης. Την ημέρα εκείνη, ο πρόεδρος de Gaulle εξαφανίζεται από προσώπου γης. Ουδείς γνωρίζει (ούτε καν ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση) που βρίσκεται. Έχει μεταβεί στην στρατιωτική βάση του Baden-Baden της Δυτικής Γερμανίας, όπου έχει συνάντηση με τον στρατηγό Massu, ανώτατο διοικητή των γαλλικών στρατιωτικών δυνάμεων, που σταθμεύουν επί του γερμανικού εδάφους. Εξετάζεται το ενδεχόμενο προσφυγής στη χρήση των ενόπλων δυνάμεων με σκοπό την αποκατάσταση της τάξης. Με το που διαρρέει η είδηση της φυγής, χιλιάδες διαδηλωτές ξεχύθηκαν στους δρόμους του Παρισιού φωνάζοντας το παραπάνω σύνθημα. Με αφορμή το συγκεκριμένο επεισόδιο, η τηλεταινία του Laurent Herbiet αναφέρεται στον τρόπο, με τον οποίο ο γηραιός (78 ετών) πρόεδρος αφομοίωσε τα γεγονότα του Μαΐου. Ουδέποτε στο παρελθόν, ο τελευταίος είχε άφησει να διαφανούν τόσα πολλά σημάδια αμηχανίας και αιφνιδιασμού. Συγκυρίες του παρελθόντος, που τον είχαν αναδείξει, χάρη στην πυγμή που επέδειξε τότε, ως αδιαφιλονίκητο λαϊκό ηγέτη (1940, 1958), ήταν, πέραν πάσης αμφιβολίας, κατά πολύ πιο κρίσιμες και δραματικές από ό,τι εκείνη του 1968. Ωστόσο, η περιγραφή από τον στρατηγό Massu, της συνομιλίας που είχε μαζί του στη γαλλική στρατιωτική βάση του Baden-Baden, αποκαλύπτει έναν de Gaulle τρομοκρατημένο, αδύναμο, απογοητευμένο, στα πρόθυρα, ψυχολογικά,να υποταχθεί σε εξελίξεις, που τον είχαν ξεπεράσει, με υποβολή παραίτησης. Η προχωρημένη ηλικία του Γάλλου προέδρου δεν αρκεί, προκειμένου να κατανοήσει κανείς την αναπάντεχη και εντυπωσιακή, ομολογουμένως, αυτή μετάλλαξη. Η εξήγηση πρέπει να αναζητηθεί κάπου αλλού. Ο ιδιαίτερος τρόπος, κράμα αυταρχισμού και πατερναλισμού, με τον οποίο ασκούσε ανέκαθεν την εξουσία, είχε δημιουργήσει κορεσμό σε επίπεδο κοινής γνώμης. Η ένταση και η βία του ξεσπάσματος, τον προσγείωσαν απότομα και τον έκαναν να συνειδητοποιήσει με καθυστέρηση, πως, προ πολλού εξέπεμπε σε διαφορετικό μήκος κύματος από έναν λαό, με τον οποίο ήταν πεπεισμένος ότι βρισκόταν σε διαρκή επικοινωνία. Διαπίστωσε με τον πλέον σκληρό τρόπο, πως η αρχή του τέλους για τον ίδιο είχε σημάνει. Ανασυντάσσοντας τις δυνάμεις του και επιστρατεύοντας όσα αποθέματα αντοχής του είχαν απομείνει, στράφηκε προς τη μοναδική, πλέον, υποχρέωση, που αισθανόταν πως είχε έναντι του γαλλικού λαού: την ανεύρεση ενός ασφαλούς τρόπου εξόδου από την κρίση. Αυτό ακριβώς έπραξε με το ραδιοφωνικό διάγγελμα της 30ής Μαΐου. Ο κόσμος το εξετίμησε και ανταποκρίθηκε αυθημερόν. Στη μεγαλειώδη διαδήλωση της λεωφόρου των Ηλυσίων Πεδίων, ένα εκατομμύριο Παριζιάνοι διακήρυξαν ηχηρά προς πάσα κατεύθυνση, πως δεν ήταν διατεθειμένοι να αφήσουν τη Γαλλία να βυθιστεί στο χάος και στην αναρχία. Ο θρίαμβος του γκωλικού κόμματος στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές, έναν μόλις μήνα αργότερα, εντάσσεται στην ίδια πάντοτε λογική. Τη λογική μιας ενστικτώδους αναλαμπής μπροστά στο χείλος της καταστροφής. Συνάμα, οι πάντες γνώριζαν, κατά βάθος, πως τα γεγονότα του Μαΐου είχαν θέσει την ταφόπλακα του γκωλικού κινήματος. Γεγονός, που επιβεβαιώθηκε περίτρανα τον Απρίλιο του 1969, με το αρνητικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και την συνακόλουθη υποβολή παραίτησης του de Gaulle από το προεδρικό αξίωμα. Ο προβληματισμός, τα διλήμματα, η ανασφάλεια, η αναμέτρηση με τον εσωτερικό του κόσμο και τις πεποιθήσεις του, γενικότερα, όλα τα στοιχεία, που συγκροτούν αυτό που ονομάζεται “μοναξιά της εξουσίας”, αποδίδονται απόλυτα πειστικά από τον πρωταγωνιστή Pierre Vernier.
B. Georges Pompidou (1911-1974) [Προεδρική θητεία 1969-1974]
Georges Pompidou, ανακοίνωση του θανάτου του Στρατηγού De Gaulle, 9 Νοεμβρίου 1970
Mort d’ un Président (2011)
Από όλους τους μέχρι στιγμής προέδρους της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, ο Georges Pompidou υπήρξε ο μόνος που απεβίωσε ενόσω ασκούσε τα καθήκοντά του (ο François Mitterrand, αν και βαριά ασθενής, πρόλαβε να ολοκληρώσει τη δεύτερη θητεία του). Η τηλεταινία Mort d’ un Président του Pierre Aknine πραγματεύεται τους τελευταίους μήνες της προεδρίας Pompidou. Γνωρίζοντας από το 1972 πως ο πρόεδρος υπέφερε από μια ανίατη μορφή λευχαιμίας και με την προοπτική της μη επανεμφάνισής του στις προεδρικές εκλογές του 1976, δυο σύμβουλοι του τελευταίου, ο Pierre Juillet και η Marie-France Garaud, επιδόθηκαν σε μια προσπάθεια σφυρηλάτησης ενός υποψηφίου, ικανού να εμφανιστεί ως κληρονόμος των γκωλικών αξιών (τις οποίες ο ίδιος ο Pompidou είχε ουσιαστικά απεμπολήσει). Στόχος ήταν να παρεμποδιστεί η ανέλιξη στο προεδρικό αξίωμα του γνήσιου γκωλικού Jacques Chaban-Delmas. H επιλογή των δυο συμβούλων στράφηκε προς το πρόσωπο του υπουργού Αγροτικής Οικονομίας και πρώην στενού συνεργάτη του Pompidou όταν αυτός ασκούσε καθήκοντα πρωθυπουργού, Jacques Chirac. H συνεχώς επιδεινούμενη κατάσταση της υγείας του προέδρου και η εμμονή του τελευταίου να αποσιωπήσει το γεγονός (είναι χαρακτηριστικό το ότι το περιβάλλον του Μεγάρου των Ηλυσίων επέμενε πως επρόκειτο για εποχιακή γρίππη ενώ ήταν εμφανή τα σημάδια της φυσικής κατάπτωσης) προκάλεσε ένα κλίμα σύγχυσης. Ο θάνατος του Pompidou στις 2 Απριλίου 1974, συνέβη προτού οι Juillet και Garaud προλάβουν να υλοποιήσουν το σχέδιό τους. Εκ των πραγμάτων στράφηκαν προς τη μόνη προσφερόμενη εναλλακτική λύση: εκείνη της υποστήριξης της υποψηφιότητας του χαρισματικού και δυναμικού υπουργού Οικονομικών Valéry Giscard d’ Estaing. Έπεισαν, μάλιστα, τον Chirac να αποσκιρτήσει από τον γκωλικό χώρο, όπου φαινομενικά ανήκε, και να συνταχθεί με την υποψηφιότητα ενός προσώπου, το οποίο προερχόταν από το κέντρο. Επιβράβευση ήταν η επιλογή του Chirac ως πρωθυπουργού από το νεοεκλεγέντα Giscard d’ Estaing. H νοσηρή ατμόσφαιρα της ίντριγκας των τελευταίων μηνών της θητείας του Georges Pompidou κυριαρχεί στην τηλεταινία του Pierre Aknine. Στο ρόλο του προέδρου εμφανίζεται ο, γνωστός στο γαλλικό κοινό, ηθοποιός Jean-François Balmer. Αν και η ομοιότητα με τον Pompidou δεν είναι μεγάλη, η εν γένει ερμηνεία του θυμίζει πολύ τον τελευταίο.
Εμφανώς μεγαλύτερη είναι η φυσιογνωμική ομοιότητα του Didier Bezace, o οποίος ενσαρκώνει τον Pompidou ως πρωθυπουργό της Γαλλίας στην προαναφερθείσα τηλεταινία Adieu de Gaulle, adieu.
Γ. Valéry Giscard d‘ Estaing (1926- ) [Προεδρική θητεία 1974-1981]
Valéry Giscard d’Estaing, εκλογή στην Προεδρία της Δημοκρατίας, 1974
La rupture (2013)
Το πολιτικό ειδύλλιο ανάμεσα τον πρόεδρο Valéry Giscard d’ Estaing και τον πρωθυπουργό Jacques Chirac τερματίστηκε άδοξα το 1976, με την παραίτηση του τελευταίου. Η αφορμή της παραίτησης υπήρξε καθαρά προσχηματική και ουδόλως αντανακλούσε τη βαθειά αίσθηση αμοιβαίας καχυποψίας, από την οποία διακατέχονταν ευθύς εξ αρχής οι δυο κορυφαίοι παράγοντες της γαλλικής ιεραρχίας. Εν όψει μιας μελλοντικής ανέλιξης στον προεδρικό θώκο, ο Chirac επένδυσε πολιτικά στην ανασυσταθείσα δημαρχία του Παρισιού (διετέλεσε δήμαρχος από το 1977 έως το 1995 και ταυτόχρονα πρωθυπουργός της συγκατοικησης επί προεδρίας Mitterrand μεταξύ των ετών 1986 και 1988). Διαισθανόμενος τη φθορά της εξουσίας, που υφίστατο ο Giscard d’ Estaing, επιχείρησε να αναδειχθεί ως αδιαφιλονίκητος εκφραστής του συντηρητικού κεντροδεξιού χώρου. Έτσι, όχι μόνο απέφυγε να στηρίξει την επανεκλογή του τελευταίου στις προεδρικές εκλογές του 1981, αλλά ήρθε σε συνεννόηση με τον υποψήφιο της Αριστεράς, François Mitterrand, τον οποίο στήριξε παρασκηνιακά. Η κρυφή συνάντηση των δυο ανδρών πραγματοποιήθηκε το 1980 στην οικία της μετέπειτα πρωθυπουργού των σοσιαλιστών Édith Cresson. Η τηλεταινία La rupture του Laurent Heynemann πραγματεύεται τη λανθάνουσα σχέση των δυο ανδρών, αποκαλύπτοντας το όχι πολύ γνωστό έντονο παρασκήνιο της εποχής. Οι δυο ηθοποιοί Hippolyte Girardot ( Valéry Giscard d’ Estaing) και Grégori Derangère (Jacques Chirac) απέχουν πολύ από το πρωτότυπο.
Ανάλογη είναι η αίσθηση, που αποπνέει και ο Xavier de Guillebon, ο οποίος υποδύεται τον Giscard d’ Estaing στην αφιερωμένη στον Georges Pompidou τηλεταινία Mort d’ un Président. Γενικότερα, ο τρίτος κατά σειρά πρόεδρος της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας δεν έτυχε μιας επιτυχούς μεταφοράς στην οθόνη.
Δ. François Mitterrand (1916-1996) [Προεδρική θητεία 1981-1995]
François Mitterrand, πρωτοχρονιάτικο διάγγελμα της 31ης Δεκεμβρίου 1994
Le promeneur du Champ de Mars (2005)
Σε αντιδιαστολή με τον προκάτοχό του στο προεδρικό αξίωμα, ο François Mitterrand έτυχε ασύγκριτα ευμενέστερης μεταχείρισης. To κινηματογραφικό έργο Le promeneur du Champ de Mars του Robert Guédiguian στηρίζεται στο βιβλιο του Georges-Marc Benamou με τίτλο Le Dernier Mitterrand (1997), παρά το γεγονός ότι στην ταινία ο πρωταγωνιστής παραμένει ανώνυμος. Ο Benamou είχε συχνές ιδιωτικές συνομιλίες με τον πρόεδρο τα τελευταία τρία έτη της θητείας του, στο πλαίσιο περιπάτων στο Πεδίον του Άρεως της γαλλικής πρωτεύουσας. Οι εκμυστηρεύσεις περί ύπαρξης νόθου κόρης, περί συνεργασίας του Mitterrand με το καθεστώς του Vichy και περί επίδειξης ανοχής του τελευταίου έναντι των κατηγορουμένων για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας René Bousquet και Maurice Papon, πέρασαν αυτούσιες στο βιβλίο, προκαλώντας τη μήνιν του περιβάλλοντος του προέδρου την επομένη, σχεδόν, του θανάτου του. Η ερμηνεία του Michel Bouquet είναι μεγαλειώδης. Ο ηθοποιός τιμήθηκε με το βραβείο César γι αυτήν.
Changer la vie (2011)
Ωστόσο, ο ηθοποιός, ο οποίος διέπρεψε υποδυόμενος τον François Mitterrand, είναι ο Philippe Magnan. Αυτό οφείλεται εν μέρει στην απίστευτη ομοιότητα με το πρωτότυπο. Περαν αυτού, κατάφερε να αντιγράψει και να αποδώσει απόλυτα το ύφος, τον τόνο της φωνής και τις κινήσεις του Mitterrand. Υπάρχουν στιγμές, κατά τις οποίες ο θεατής αδυνατεί να προβεί σε διάκριση μεταξύ των δυο! Changer la vie είναι μια τηλεταινία του Serge Moati. Ο τίτλος προέρχεται από ένα ποίημα του Arthur Rimbaud και είχε υιοθετηθεί ήδη από το 1972, ως προεκλογικό σύνθημα του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Με το σύνθημα αυτό ο François Mitterrand επικράτησε στην προεδρική εκλογή του 1981. Καλύπτει τα δυο πρώτα έτη της θητείας, από τον αρχικό ενθουσιασμό έως τη μεταστροφή προς την λιτότητα, το 1983.
Η εύστοχη ενσάρκωση του Mitterrand από τον Philippe Magnan διαθέτει μια προϊστορία, η οποία αξίζει να μνημονευθεί. Ο ηθοποιός υποδύθηκε τον ίδιο ρόλο, κάνοντας μια φευγαλέα εμφάνιση το 2009 στην ταινία Farewell, ένα κατασκοπευτικό θρίλερ, όπου συναντάμε, σε πρωταγωνιστικό, μάλιστα ρόλο, τον Emir Kusturica.
E. Jacques Chirac (1932- ) [Προεδρική θητεία 1995-2007]
Jacques Chirac, συνέντευξη της 14ης Ιουλίου 1998 στο Μέγαρο των Ηλυσίων
Παρά το γεγονός ότι δεν υφίσταται κάποιο κινηματογραφικό έργο, με επίκεντρο το πρόσωπό του (εξαιρουμένου του Dans la peau de Jacques Chirac, μιας συρραφής αντιφατικών εννοιών, που συμπεριλαμβάνονται στις δημόσιες τοποθετήσεις του με ακούσιο πρωταγωνιστή τον…ίδιο) ο Jacques Chirac είναι τακτικός θαμών της έβδομης τέχνης, όπου αποδίδεται συχνά με τρόπο απολαυστικό. Στην τηλεταινία Mort d’ un Président, τον υποδύεται ο Samuel Labarthe.
Στην προαναφερθείσα La rupture, η σκυτάλη περνά στον καθόλου πειστικό Grégori Derangère. Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση του (κατά τα άλλα εξαίρετου ηθοποιού) Thierry Lhermitte στην ταινία L’ affaire Gordji: Histoire d’ une cohabitation (2012), η οποία πραγματεύεται μια υπόθεση που ταλάνισε το 1987 τη συγκατοίκηση με τον πρόεδρο Mitterrand.
Η αποκάλυψη προήλθε από τον ηθοποιό Bernard Le Coq, o οποίος, σε δυο περιπτώσεις, το 2011 και το 2013, ενσάρκωσε κατά τρόπο ιδανικό από κάθε άποψη τον πέμπτο πρόεδρο της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας. Οι αντίστοιχες ταινίες παρουσιάζονται παρακάτω. Για την ώρα περιοριζόμαστε σε ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο από την πρώτη (La conquête), η οποία αναφέρεται στον Nicolas Sarkozy.
ΣΤ. Nicolas Sarkozy (1955- ) [Προεδρική θητεία 2007-2012]
Nicolas Sarkozy, ομιλία στο Μέγαρο των Ηλυσίων, Ιούνιος 2007
La conquête (2011)
Μια από τις πάμπολλες αρετές της συγκεκριμένης ταινίας είναι η φυσική ομοιότης των ηθοποιών με τα πρόσωπα, τα οποία υποδύονται (Bernard Le Coq ως Jacques Chirac, Samuel Labarthe ως Dominique de Villepin – ο ίδιος είχε υποδυθεί την ίδια ακριβώς χρονιά και τον Jacques Chirac όπως προαναφέρθηκε – Florence Pernel ως Cécilia Sarkozy, Michèle Moretti ως Bernadette Chirac). Όμως, την παράσταση κλέβει μακρόθεν ο Denis Podalydès, που δίνει πραγματικό ρεσιτάλ ηθοποιίας στον κεντρικό ρόλο του Nicolas Sarkozy. Όχι μόνο η ομοιότης είναι εξόφθαλμη, αλλά αναδεικύονται ανάγλυφα οι φιλοδοξίες, ο αδίστακτος χαρακτήρας και η συμπλεγματική συμπεριφορά του προσώπου. Στις 6 Μαΐου 2007, ημέρα του δευτέρου γύρου των προεδρικών εκλογών, ο υποψήφιος Sarkozy ανακαλεί στη μνήμη του την τελευταία πενταετία, από την εποχή που, ως υπουργός Εσωτερικών, είχε εγκαινιάσει μια ταραχώδη και επεισοδιακή πορεία με καταληκτικό στόχο την κατάκτηση της εξουσίας. Μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια κατάφερε να σφυρηλατήσει το προφίλ ενός υποψηφίου προέδρου, έχοντας ως ανταγωνιστή τον υπουργό Εξωτερικών Dominique de Villepin, εκλεκτό του απερχόμενου προέδρου Chirac, αλλά και δυσκολίες ιδιωτικού περιεχομένου, όπως η ουσιαστική ρήξη της σχέσης με τη σύζυγό του Cécilia. Πρόκειται για μια βιογραφική κινηματογραφική ταινία, βασισμένη εξ ολοκλήρου σε πραγματικά γεγονότα, η οποία εισάγει τον θεατή στα παρασκήνια, όχι πάντοτε έντιμα και ηθικά, της πολιτικής ζωής. Το εξαιρετικό σενάριο είναι του Patrick Rotman και η εξίσου άψογη σκηνοθεσία του Xavier Durringer.
Διαφορετική αν και όχι άνευ ενδιαφέροντος, είναι η ερμηνεία του ιδίου προσώπου από τον Thierry Frémont στην ταινία La dernière campagne (βλ. παρακάτω). Βέβαια, ο Podalydès έχει στο μεταξύ θέσει τον πήχυ ψηλά, με αποτέλεσμα η αποστολή του οιουδήποτε ανταγωνιστή του να έχει καταστεί εξαιρετικά δύσκολη.
Ζ. François Hollande (1954- ) [Προεδρική θητεία 2012-2017]
François Hollande, λόγος που εκφωνήθηκε στο Bourget, 2014
La dernière campagne (2013)
Σε αντίθεση με τις προαναφερθείσες περιπτώσεις, η τηλεταινία La dernière campagne του Bernard Stora εξιστορεί μια πέρα ως πέρα φανταστική υπόθεση, στα όρια της παρωδίας. Στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του 2012 για την ανάδειξη του νέου προέδρου, ο Jacques Chirac είναι μάρτυς της ανελέητης αντιπαράθεσης ανάμεσα στους δυο κυριότερους υποψηφίους: τον εν ενεργεία πρόεδρο Nicolas Sarkozy και τον εκπρόσωπο της Αριστεράς, François Hollande. Έχοντας υποστεί τη φθορά της προχωρημένης ηλικίας αλλά και μιας κλονισμένης υγείας, ο Chirac ευελπιστεί να διαδραματίσει παρασκηνιακά ρόλο ρυθμιστή των εξελίξεων. Έτσι, στον ύπνο του ονειρεύεται πως συναντά κρυφά τον Hollande παρέχοντας στον τελευταίο συμβουλές προκειμένου να κερδίσει τη μάχη των εκλογών εις βάρος ενός Sarkozy, με τον οποίο είχε ανοικτούς προσωπικούς λογαριασμούς από το 1995. Στην ταινία, οι φαντασιώσεις του Chirac συγχέονται με πραγματικά στιγμιότυπα της προεκλογικής εκστρατείας, προσδίδοντας στο έργο έναν έντονα σουρρεαλιστικό χαρακτήρα. Ο έχων εντρυφήσει πλέον στον ρόλο του Chirac, Bernard Le Coq, επαναλαμβάνει μια εξίσου πετυχημένη ερμηνεία του συγκεκριμένου προσώπου. Ανάλογης ποιότητας είναι και η συνεισφορά του Patrick Braoudé, η ομοιότητα του οποίου με τον François Hollande αποτελεί ένα από τα ατού του έργου. Σε ελαφρώς χαμηλότερο επίπεδο ο Thierry Frémont (Nicolas Sarkozy) συμπληρώνει την τριάδα των προέδρων.
Η. Emmanuel Macron (1977- ) [Προεδρική θητεία 2017- ]
Emmanuel Macron , απάντηση στα “Κίτρινα γιλέκα”, 10 Δεκεμβρίου 2018
Η θητεία του Emmanuel Macron δεν διαθέτει ακόμη το χρονικό βάθος εκείνο, που θα επέτρεπε τη μεταφορά της στην οθόνη. Δεν αποκλείεται, πάντως, να κυκλοφορήσει κάποτε κάποια ταινία με τίτλο: Τα κίτρινα γιλέκα. Ίδωμεν. Για την ώρα, το δράμα εκτυλίσσεται σε πραγματικό χρόνο.
Κείμενο – επιμέλεια αφιερώματος: Γιάννης Μουρέλος
Μορφοποίηση – επιμέλεια έκδοσης: Δημήτρης Μητσόπουλος
