Φωτογραφικό Οδοιπορικό σε μια Νοσταλγική Ελλάδα

Ο Θεμιστοκλής Μεταξάς (1910-2002) δεν ήταν επαγγελματίας φωτογράφος. Ούτε καλλιτέχνης. Ως μηχανικός, είχε κυριολεκτικά οργώσει την Ελλάδα από τα προπολεμικά χρόνια. Μια χώρα, την οποία υπεραγαπούσε. Ενδεικτικό, άλλωστε, είναι το γεγονός ό,τι για πρώτη φορά στη ζωή του ταξίδεψε εκτός ελληνικών συνόρων μετά από τη Μεταπολίτευση, ενώ είχε συμπληρώσει τα εξήντα του χρόνια. Το έπραξε όχι από κάποια ανάγκη, αλλά για να πάψουν να του προσάπτουν πως η αγάπη του για τον τόπο υπαγορευόταν από παντελή έλλειψη μέτρου σύγκρισης. Έκτοτε, απέκτησε αυτό το μέτρο σύγκρισης. Αποτέλεσμα ήταν να ενδυναμώσει ακόμα περισσότερο μέσα του η αγάπη και η εκτίμηση που έτρεφε για την Ελλάδα. Μια Ελλάδα, τη γοητεία της οποίας εισέπραττε με τον δικό του, υποκειμενικό, τρόπο, επιστρατεύοντας τον φωτογραφικό φακό. Το έπραξε για τον εαυτό του και τους ανθρώπους του στενού του περιβάλλοντος. Οι φωτογραφίες του βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας με την ευκαιρία του παρόντος αφιερώματος.Η επιλογή των θεμάτων, η διακριτικότητα του φωτογράφου, που γνωρίζει καλά το αντικείμενο φροντίζοντας, ωστόσο, να αφήσει την εικόνα να μιλήσει από μόνη της, το μαυρόασπρο χρώμα, σφυρηλατούν μια δική τους αισθητική, η οποία, σε συνδυασμό με εκείνη της μεσοπολεμικής και μεταπολεμικής εποχής, αναδεικνύουν ανάγλυφα μια όμορφη και νοσταλγική Ελλάδα, που εμείς οι μεγαλύτεροι, που είχαμε την τύχη να τη γνωρίσουμε, φυλάμε ευλαβικά μέσα στην ψυχή μας.

Αθήνα, δεκαετία του ’60