Η συνέντευξη δόθηκε στον Κώστα Γιαννακόπουλο, προπτυχιακό φοιτητή του τμήματος Ιστορίας – Αρχαιολογίας ΑΠΘ
Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης σας στο Παρίσι συνέβη ένα καθοριστικής σημασίας γεγονός την 13η Νοεμβρίου 2015. Ένα τρομοκρατικό χτύπημα των τζιχαντιστών στην καρδιά της πόλης είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια 130 ανθρώπων και πολλών τραυματιών. Πολλοί το περιγράφουν ως την «11η Σεπτεμβρίου της Ευρώπης». Θα ήθελα να μου περιγράψετε σύντομα τα όσα βιώσατε, ευρισκόμενος εκεί.
Δίχως να είμαι προληπτικός ήταν Παρασκευή και 13. Ήταν ένα φοβερό γεγονός, το οποίο πιστεύω σημάδεψε την ψυχή των Παριζιάνων, των Γάλλων και όσων βρίσκονταν στο Παρίσι όπως έτυχε να είμαι και εγώ. Τους σημάδεψε ανεξίτηλα. Η πρώτη εικόνα που είχε κανείς λίγες ώρες μετά τη δημοσιοποίηση του γεγονότος ήταν η εικόνα της αμηχανίας, του αιφνιδιασμού και οι πρώτες ενδείξεις του φόβου. Νομίζω ότι οι τρομοκράτες πέτυχαν τον κυριότερο στόχο τους, δηλαδή να κάνουν τον κόσμο να φοβάται.
Καταρχήν Παρασκευή βράδυ έγινε το χτύπημα, ολόκληρο το Σάββατο και μέχρι το μεσημέρι της Κυριακής οι δρόμοι ήταν σχεδόν έρημοι. Δεν υπήρξε απαγόρευση κυκλοφορίας, έκλεισαν απλώς ορισμένες γραμμές του μετρό, απαγορεύτηκαν οι δημόσιες συναθροίσεις και όλες οι εκδηλώσεις. Η αστυνομία συμβούλευσε τον κόσμο να περιορίσει τις μετακινήσεις του. Βεβαίως ολόκληρη η χώρα κηρύχτηκε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, αλλά στους δρόμους η κυκλοφορία ήταν περιορισμένη. Οι ταράτσες διαφόρων καφενείων ήταν άδειες αν και είχε πολύ καλό καιρό εκείνες τις μέρες.
Η αίσθηση που είχε κανείς περπατώντας στο δρόμο ήταν μη τυχόν και περάσει κάποιο αυτοκίνητο και αρχίσει να πυροβολεί τους πεζούς, γιατί τα χτυπήματα ήταν τυφλά και κανείς δεν ήξερε που θα λάβουν χώρα.
Οι Γάλλοι δεν έχασαν την ψυχραιμία τους και σχετικά γρήγορα λειτούργησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, της συναδέλφωσης και της αλληλεγγύης ήδη από τις πρώτες ώρες μετά το χτύπημα. Το γεγονός, που αφήνει πάντοτε μια άσχημη εντύπωση, είναι ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκαν τα διάφορα μέσα το γεγονός, προφανώς για λόγους ακροαματικότητας. Επέμειναν δηλαδή στο εντυπωσιακό και δραματικό της υπόθεσης σε μια στιγμή που η ισορροπία των ανθρώπων δεν ήταν στο καλύτερο επίπεδό της. Αυτές ήταν οι πρώτες εντυπώσεις. Από το βράδυ της Κυριακής το Παρίσι άρχισε να ξαναβρίσκει τους ρυθμούς του. Αυτή είναι και μια υγιής αντίδραση. Τη δε μέρα που έφευγα εγώ, την Τετάρτη, πέντε μέρες μετά το χτύπημα οι ρυθμοί είχαν ήδη αποκατασταθεί.
Η δυτική συμμαχία στις αρχές του 21ου αιώνα εισέβαλλε στο Ιράκ με στόχο την εξόντωση της Αλ – Κάιντα και σύμφωνα με εξαγγελίες του Λευκού Οίκου γίνεται αντιληπτό πως στόχευε σε μια εκδημοκρατικοποίηση των αραβικών καθεστώτων. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, το εγχείρημα αυτό απέτυχε. Μπορείτε να εξηγήσετε τους λόγους της αποτυχίας;
Καταρχήν νομίζω ότι όλα αυτά είναι μια πρόφαση. Ακόμα και η Αραβική Άνοιξη που είδαμε που κατέληξε. Ομολογώ ότι δε γνωρίζω καλά τα τεκταινόμενα στο Ιράκ και στη Μέση Ανατολή γενικότερα, αλλά θα διακινδυνεύσω μια εκτίμηση με απόλυτη συναίσθηση αυτού του οποίου θα πω. Για μένα οι τζιχαντιστές είναι ο στρατός της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα που ανά τον κόσμο έχει στην ουσία υποδουλώσει την πολιτική ηγεσία και στερείται δυνάμεων κρούσης. Αυτό το ρόλο των δυνάμεων κρούσης νομίζω ότι διαδραματίζουν οι τζιχαντιστές. Κατά την άποψη μου δε μπορώ να το αποδείξω, είναι όμως μια εκτίμηση βαθιά ριζωμένη μέσα μου μετά την 11/9 και το περίφημο τρομοκρατικό χτύπημα στο σταθμό του μετρό στη Μαδρίτη και το σταθμό του Λονδίνου. Δεν ήταν μόνο τα γεγονότα στο Παρίσι, η 11/9 της Ευρώπης. Είναι ένα πλέγμα τέτοιων πράξεων που έχει ανάλογο αριθμό θυμάτων. Όλα αυτά, η 11/9, τα χτυπήματα στην Ευρώπη, ακόμη και τα χτυπήματα στην Αφρική, το χτύπημα στο Μάλι λίγες μέρες μετά το χτύπημα του Παρισίου. Όλα αυτά οδηγούν στη λήψη μέτρων για την ασφάλεια των πολιτών, που σε τελευταία ανάλυση παραβιάζουν τις ελευθερίες τους. Μήπως είναι αυτό το ζητούμενο της Νέας Τάξης Πραγμάτων; Αφήνω το ερωτηματικό να πλανάται.
Βεβαίως οι δυνάμεις κρούσεις των τζιχαντιστών πιστεύουν στο τζιχάντ. Έναν πόλεμο διεξάγουν και είναι αποφασισμένοι να αυτοκτονήσουν για αυτόν. Αλλά ποιος κρύβεται πίσω από όλα αυτά, ποιος χρηματοδοτεί το κράτος του ISIS; Αυτά είναι ερωτήματα στα οποία πρέπει κάποτε να βρεθεί μια απάντηση και το παζλ σιγά σιγά συμπληρώνεται.
Άρα λοιπόν δεν πιστεύετε ότι βιώνουμε έναν πόλεμο Χριστιανισμού-Ισλαμισμού;
Αυτή είναι η εικόνα που δίνεται και ίσως να είναι λίγο μαγική. Πίσω από αυτό κρύβονται άλλοι σκοποί και άλλοι στόχοι.
Η Ευρώπη δέχθηκε ένα ισχυρό πλήγμα και πλέον ολόκληρος ο κόσμος αναμένει τις αντιδράσεις. Σίγουρα απαιτείται μια διεθνής συνεργασία για την αντιμετώπιση του ισλαμικού κράτους. Στo πλαίσιo αυτής της συνεργασίας είναι εφικτή η άμβλυνση της απομόνωσης που έχει πραγματοποιήσει η Δύση προς την Ρωσία;
Καταρχήν η Δυτική Ευρώπη αντιμετωπίζει ένα τεράστιο πρόβλημα. Αυτό ονομάζεται μετανάστες, λαθρομετανάστες, μουσουλμανικός πληθυσμός. Στη Γαλλία πχ υπολογίζεται ότι το 10% του πληθυσμού είναι μουσουλμανικής προέλευσης. Το δε Παρίσι είναι μια πόλη περικυκλωμένη από συνοικίες που θυμίζουν Βαγδάτη και Ισλαμαμπάντ. Αλλά δυστυχώς και στην Αθήνα και στα νησιά του νοτιοανατολικού Αιγαίου βιώνεται το ίδιο φαινόμενο. Η Ευρώπη πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στη ρίζα του και όχι να εθελοτυφλεί. Ήδη σε χώρες όπως η Γαλλία, η Σουηδία, η Γερμανία το πρόβλημα έχει αφεθεί χρόνια ολόκληρα και έχει αποκτήσει σχεδόν ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Τώρα είναι δύσκολο να μιλάμε για ευρωπαϊκή συνεργασία, γιατί δεν ξέρουμε αν υπάρχει βούληση για κάτι τέτοιο. Την απάντηση δεν τη γνωρίζω και πολύ φοβάμαι ότι δεν υπάρχει βούληση, γιατί όπως είπα οι πολιτικές ηγεσίες ανά τον κόσμο έχουν υποδουλωθεί στη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Εκείνη είναι που ορίζει, που σχεδιάζει. Ας υποθέσουμε όμως ότι υπάρχει βούληση. Χρειάζεται πρωτίστως οργάνωση. Σχετικά με την άμβλυνση της απομόνωσης, βλέπουμε ότι στη Συρία τόσο η Ρωσία όσο και κράτη της Δύσης, λειτουργούν εντελώς αυτόνομα, δίχως συνεργασία.
Τέλος, θα ήθελα να σας ρωτήσω ποια πιστεύετε ότι πρέπει να είναι η θέση της Ελλάδας απέναντι σε όσα συμβαίνουν και ποιες θεωρείτε ότι θα είναι οι επιπτώσεις στη χώρα μας από τα γεγονότα αυτά.
Αρχικά πρέπει να πούμε ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει ένα οξύτατο μεταναστευτικό πρόβλημα, το οποίο δεν θέλει ή δε μπορεί να αντιμετωπίσει, γιατί δεν την αφήνουν να το αντιμετωπίσει λόγω της Συνθήκης του Δουβλίνου κλπ. Το πρώτο βήμα είναι η αντιμετώπιση της ανεξέλεγκτης εισροής λαθρομεταναστών και κατά δεύτερο λόγο είναι η προώθηση τους προς τρίτες χώρες και όχι η συγκέντρωση τους στα ακριτικά νησιά και σε κεντρικές συνοικίες των Αθηνών. Το θέμα είναι κατά πόσο η Ελλάδα μπορεί από μόνη της να το πράξει ή αν θα της δοθεί ευρωπαϊκή αλληλεγγύη αν την επικαλεστεί. Εγώ πιστεύω ότι μόνη της θα πρέπει να το αντιμετωπίσει το πρόβλημα, το οποίο αποκτά πλέον και πολιτικές διαστάσεις γιατί η κοινή γνώμη είναι ερεθισμένη από την κατάσταση αυτή, άσχετα αν αυτό δεν προβάλλεται από τα ΜΜΕ.
Τι θα συμβεί εάν η Ελλάδα υιοθετήσει μέτρα κατά της λαθρομετανάστευσης; Θα γίνει και εκείνη χώρος τρομοκρατικών ενεργειών; Δεν το αποκλείω σε θεωρητικό επίπεδο. Όμως αν είναι να περάσουμε από εκεί, καλύτερα να γίνει αυτό μια ώρα αρχύτερα. Όσο λοιπόν πλήττεται το κράτος του ISIS στην καρδιά του τόσο θα πολλαπλασιάζονται οι τρομοκρατικές επιθέσεις στη Δύση. Θα κλιμακώνονται και θα γίνονται πιο εντυπωσιακές από αυτή του Παρισίου. Αυτός όμως είναι ο μονόδρομος έως ότου το φαινόμενο εκλείψει.
